Ni Simeona G. Gregorio
 |
| Ang may-akda ay bumalik sa pagiging guro sa Pilipinas matapos mag OFW sa HK ng 4 na taon |
“Patience today, beautiful life tomorrow.” Ang mga
katagang ito ang naging gabay ko sa maraming taon kong inilagi sa Hong Kong bilang isang domestic worker.
Marami akong na-experience tulad ng hindi pagkain sa tamang
oras, ang pagkakaroon ng sunud-sunod at walang pahingang trabaho at, higit sa
lahat, ang pag-iyak tuwing naaalala ang pamilya.
Isa ako sa dalawang milyong Overseas Filipino Workers, yung
mga taong handang isakripisyo ang lahat para sa mga minamahal sa buhay. Ang tawag
sa amin ay mga “Bagong Bayani”.
Ano nga ba ang nararamdaman ng isang OFW na uuwi na sa
Pilipinas? Ito’y takot, kaba, pag-aalinlangan at iba’t ibang negatibong bagay.
Lalo pa’t hindi tiyak ang magiging hanapbuhay sa pagbabalik sa Pilipinas.
Sa Hong Kong, kapag mabait ang employer, masarap ang buhay.
Tuwing katapusan, doble ang sahod kung ikukumpara sa suweldo ng pangkaraniwang
empleyado sa Pilipinas.
Napakasarap sa pakiramdam na malaman mong mabibili mo ang
mga pangangailangan ng mga mahal mo sa buhay, tulad ng pagkain at damit, at
makakabayad sa tubig, kuryente, matrikula ng mga anak at iba pa.
Pero paano naman kapag ang naging amo mo ay hindi katulad ng
nabanggit?
Ang pakiramdam mo’y para kang nasa gitna ng nag-uumpugang
bato. Hindi ka makakilos, di makaimik at, higit sa lahat, hindi ka
makapagpaliwanag ng nararamdaman.
Apat na taon din akong nakipagsapalaran sa Hong
Kong . Marami akong natutuhan sa mga Intsik, tulad ng pagiging
masinop sa pera, pagiging mahalaga ng bawat oras, at pagiging maingat sa
kalusugan.
Masaya rin ako sa pakikipag-usap sa kanila gamit ang
kanilang wika, ang Cantonese. Sarap na sarap din ako sa mga pagkain nila na
natutuhan kong ihanda sa loob ng apat na taon.
Ang pagiging close ng pamilya ay isang kaugalian ng mga Intsik
na hinahangaan ko bagama’t ito ang dahilan upang sumuko ako agad sa pagiging
helper sa Hong Kong .
Labindalawang miyembro ng pamilya – at kung minsa’y kasama
pa ang mga kaibigan – ang aking ipinaghahanda ng hapunan. Ganunpaman, sulit din
ang pagod sa ganitong mga pagkakataon kapag Chinese New Year dahil marami akong
lai see, o perang bigay nila.
Noong 1997 ay nagpasiya akong umuwi na sa Pilipinas. Tulad din
ng ibang uuwi nang OFW, ako’y kinabahan, nalungkot, nag-isip at nag-alala
sa maraming bagay.
 | |
|
Maikli lang ang panahon kong inilagi ko sa Hongkong kung
ikukumpara sa iba na halos 10 taon o mahigit pa. Masaya rin naman akong bumalik
sa Pinas bitbit ang Php150,000 na inipon ko.
May babalikan naman akong trabaho dahil tapos din ako ng
kursong sa pagtuturo sa elementarya at bago ako nag-abroad ay nakapasa ako
sa Teachers Board.
Ang sahod ng isang guro noon ay Php6,000 lamang. Ganunpaman
ay nag-apply akong guro at nagkaroon naman agad ng item.
 |
| Tunghayan ang isa na namang kwentong Dream Love |
Nakaranas din ako ng mga pagsubok sa aking bagong
hanapbuhay, sadyang mahirap sa simula.
Naranasan kong umiyak sa gabi sapagkat naririnig ko ang pag-iyak
ng dalawang alaga ko sa Hong Kong . Hanggang sa
tinawagan ako ng amo kong babae at nakikiusap na bumalik ako sapagkat iyak ng
iyak ang mga alaga ko.
Masakit sa akin ang sitwasyong iyon. Matagal bago ko
nakalimutan ang magagandang pangyayari sa Hong Kong .
Hanggang ngayon ay naiiyak pa rin ako kapag naaalala ko ang mga alaga ko.
 |
| Bagama't hinihikayat ng dating amo na bumalik sa HK ay mas pinili ni Simeona ang sariling pamilya sa Pilipinas |
Pangunahin pa rin sa akin ang tunay kong pamilya dito sa
Pinas. Masaya akong napaglingkuran ko ang mga magulang ko bago sila kinuha ng
Panginoon.
Napalaki ko nang maayos ang bunso kong kapatid at napagtapos
ng kurso sa pagtuturo.
Matagumpay ko ring napalago ang salaping bunga ng aking
paghihirap. Inspirasyon ko sa aking buhay may-asawa ang aking apat na anak at
mabait na asawa, at ang magagandang bagay na natutuhan ko sa pagtatrabaho sa Hong Kong .
Isang magandang hamon ang aking pagiging OFW dahil dito
nabuo ang tunay kong pagkatao sa mga aspetong pisikal, emosyonal, sosyal at,
higit sa lahat, ispiritwal.
Sa aking mga kababayan sa abroad, may magandang buhay na
naghihintay dito sa Pinas. Naniniwala ako na pinatatag tayo ng mga pagsubok na
naranasan sa malayo.
Pag-uwi dito ay hindi na tayo tulad ng dati na mahina, walang
alam sa gawain kundi malakas at marunong na sa buhay. Normal lang ang takot at
pangamba sa ating pag-uwi, subalit tagumpay ang kahihinatnan ng lahat.
Kung may magandang opurtunidad pa sa abroad at walang mahal
sa buhay na mapapahamak, let’s grab the opportunity!
Subalit kung may mga mahal sa buhay tayong mapapabayaan at nangangailangan
ng ating paglilingkod sa huling sandali ng kanilang buhay, unahin natin sila. Isipin
natin na kaya tayo nag-abroad ay para sa kanila. Mabuhay ang mga OFW!
 |
| CALL ME! |
